De vlucht naar Phnom Penh is een klein uurtje. Om twaalf uur ontmoeten wij een grote delegatie Cambodjanen. We worden hartelijk ontvangen. Voor mij is het toch weer thuis komen.
Wij brengen deze dag door in Phnom Penh. We vertrekken met Frits en Beja per Tuk Tuk naar de Killing Fields. De weg ernaartoe is enorm druk, overal is verkeer. Heel veel jonge mensen op een scooter. Het verkeer gaat op een voor ons vreemde manier door elkaar heen…toch gaat het goed.
De Killing Fields herinneren ons aan de periode Pol Pot, waarin miljoenen mensen zijn vermoord. Op de Killing Fields hangt een vreemde sfeer. Iedereen, ook wij, is onder de indruk. Massagraven en een monument waar duizenden schedels zichtbaar zijn. Wij krijgen een recorder mee die toelichting geeft. Het is hier stil ondanks alle mensen die er lopen. Ruim 20.000 mensen zijn hier vermoord onder gruwelijke omstandigheden. De reden? Het kan niet worden uitgelegd. Duidelijk is wel dat deze periode het land heeft afgebroken en dat een lange periode van herstel nodig was en is.
Wij zijn zwaar onder de indruk … Wat een rare wereld en denk maar niet dat dit uniek is. Ook Europa heeft z’n voorbeelden en er zijn nog tal van plekken in de wereld waar het leven geen cent waard is. Met deze indrukken rijden wij door de straten van Phnom Penh en zien rommel en kinderen in smerige kleren. De stad stinkt en ademt een ongezonde sfeer uit. Met veel geduld en creativiteit loodst onze Tuk Tuk-chauffeur ons naar het centrum van de stad waar de rotzooi langzaam opdroogt en hotels kantoren zichtbaar worden.
Wij eten aan de rivier de Mekong. Wij praten bij over de ontwikkelingen en de plannen voor de komende dagen.
Later op de avond brengt de Tuk Tuk ons in het donker naar ons hotel. Wij zien het als een wonder dat alles goed gaat…Snel nog even achter de PC en dan naar bed! Morgen wacht een nieuwe volle dag…..er staat veel op het programma.
Dinsdagmorgen om zes uur worden wij gewekt. Na het ontbijt vertrekken wij naar de provincie Takeo.
Onderweg zien we dat er veel aan het veranderen is in dit gebied. Je ziet steeds meer zeer grote fabrieken. Werk voor arme mensen: voor 140 dollar per maand kun je schoenen of kleding fabriceren. De terreinen om de fabrieken zijn met grote muren afgeschermd, buitenstaanders komen niet binnen. Het voelt niet goed, maar toch is er werk voor tienduizenden, meestal jonge mensen. Het leidt tot minder armoede en een betere economische ontwikkeling.
Takeo is een zeer droge provincie. Water is het grote probleem, er valt te weinig regen en water wordt maar beperkt opgevangen. Water is leven en geen armoede… Armoede is er volop en dat kunnen wij tijdens het reizen op steeds moeilijker wegen ervaren.
Als eerste bezoeken we een project dat enkele jaren geleden door AFAS is gefinancierd. Een dijk van 1.200 meter is hersteld en er zijn enkele waterkeringen aangelegd. Het gevolg is een prachtig groen gebied! Wij laten ons voorlichten door plaatselijke vertegenwoordigers. De bevolking is blij en dat begrijpen wij, het gebied steekt positief af ten opzichte van wat wij tot nu toe gezien hebben.
Ook bezoeken we een nieuwe school. Vorig jaar heb ik de school in aanbouw gezien. Het is prachtig geworden met dank aan stichting Pharus. Wij gaan het klaslokaal van de oudste groep in en luisteren naar wat de leraar en de kinderen ervan vinden. Daarna komt het grote moment en mogen wij AZ-shirts uitdelen. Henk van Rijsoever heeft een wedstrijdbal meegegeven voor de kinderen… De klas gaat naar buiten voor de foto en om te ervaren wat zo’n bal allemaal kan. Blijde kinderen….
Met het schoolbestuur, onder leiding van een monnik, praten wij bij. Mooi dankbare mensen…
Wij bezoeken een Spieën huis. Een woning van een gezin, waarvan de vader boodschappen is gaan doen zonder terug te keren. Je snap het niet en schrikt van de leefomstandigheden.
Na een lunch bij de tweede voorzitter van Spieën thuis, gaan wij naar een zeer afgelegen gebied. Moeilijk rijden…de auto waar Herman in zit moet een noodstop maken en zet een palmboom opzij…gelukkig loopt dit goed af.
Wij worden opgewacht door de plaatselijke bevolking. Wij gaan een project bekijken dat AFAS financiert en dat binnenkort van start gaat. Het gebied is immens droog en dor, ik heb het niet eerder zo gezien. Het project omvat het herstel van 1.400 meter dam, de plaatsing van een grote sluis, enkele waterwerken en het verbeteren van de weg. Hierdoor kan water worden opgevangen en kan ruim 300 hectare land van water worden voorzien. De leefbaarheid van het gebied wordt vergroot en 444 gezinnen zullen hier profijt van hebben. Een pracht project!!! De bevolking zit in een kring en wil wat vertellen over hun leven en de blijdschap over wat komen gaat, volgend jaar is het hier groen.
Ik mag mijn talent om te spreken ook weer uitproberen. Gelukkig vertaalt Sareth het duidelijk voor de bevolking. Ik kan niet controleren of het klopt…
Voldaan maar moe gaan wij de lange weg naar Phnom Penh. Er valt veel te bespreken. Ik heb het eerder gezien, maar voor Herman is het confronterend: de wereld ziet er anders uit dan je vaak denkt. De financiering van het irrigatiewerk door AFAS is echt MVO. Het bereikt een grote groep mensen die nauwelijks iets heeft. Mooi dat wij dit kunnen doen…wij hopen ermee door te gaan!