Nu “al” een week of 2. Nou had ik zelf wel vaker thuiswerkdagen, als welkome afwisseling op tripjes naar Groningen, Asten of Den Helder, om maar eens wat te noemen. Maar nu zijn de rollen omgedraaid. De hond uitlaten is zo’n beetje het meest spannende wat ik buitenshuis onderneem.
Spotify draait overuren (heb een lijst gevonden met 100 live-nummers) en mijn hoofd inmiddels ook, want wat moet ik hier nou van denken. Ik weet het niet, of nou ja, inmiddels heb ik het voor mezelf redelijk op een rijtje. Deze column (ik vind blog een lelijk woord en een column is wat persoonlijker dan een blog) is daar hopelijk het bewijs van.
Op de eerste dag danste ik nog de kamer rond op I just can’t get enough van Depeche Mode. Want laten we eerlijk zijn, ik woon in Holten. En hier ver achter de IJssel en bijna in die Heimat, was echt geen ene fluit aan de hand. Zullen de mensen dan eindelijk eens anders gaan aankijken tegen het wonen in Groningen, Drenthe of Overijssel? Ik kan ook prima werken met Teams en vraag me eigenlijk af waarom ik dit niet altijd zo gedaan heb. Dit gaat nog lekker innoverend werken dat verplicht thuiswerken. Vanuit mijn werkkamer kijk ik naar buiten en zie de bejaardenwoningen tegenover. Maken de bewoners zich zorgen? Het wisselt. “Als het komt, dan komt het, en als ik ga, dan ga ik” zeggen er een paar. Op de achtergrond hoor ik “Stairway to heaven”, van Led Zeppelin.
Mijn oom Jan, die met zijn 2 vrijgezelle broers van achter in de 70 ergens in het midden van nergens woont, wordt binnenkort 80 jaar. Kreeg een kaartje in de bus, uitnodiging voor feestje. Ziet u het voor u, zo’n zaaltje vol bejaarden? We hebben hem toch maar verteld, dat dit niet helemaal de bedoeling is. En blijkbaar zijn er meer landgenoten die het niet zo nauw nemen met de voorlichting of denk dat het niet zo’n vaart zal lopen. Inmiddels zijn de lockdownpartygangers en ook de wc-pot-likker (ja, u leest het goed) ook besmet met het Coronavirus. Ik had het woord nog niet genoemd, bedenk ik me nu. Henk Krol deed ook een mooie duit in het zakje. In de Tweede Kamer legde hij voorafgaand de vergadering bij iedereen een vel papier op de desk, maar wel nadat hij eerst zijn vinger nat had gelikt om het van de stapel te halen. Spotify speelt “In the air tonight” van Phil Collins. Sowieso, de politiek. Als de minister van Medische Zorg & Sport al zijn eigen lijf niet goed kan verzorgen, moet zo iemand dan leiding geven in de grootste medische crisis die we ooit hebben gehad? Sport ook nog trouwens, och och, wat mis ik de Vlaamse wielerkoersen. Geen Ronde van Vlaanderen, geen Parijs-Roubaix. Hele winter naar uitgekeken. Geen Matthieu. Amai, wat een ellende. “Verlangen naar de Koers” van Alex Roeka schalt door de kamer.
Maar wat is mijn ellende, als ik dat woord überhaupt al mag gebruiken tegenover het leed van de mensen die hun dierbaren verliezen? Helemaal niks. Of de MKB-ers die hun jarenlang opgebouwde business in een paar weken naar de kloten zien gaan. Een fietsvriend van me heeft een sterrenrestaurant op de Holterberg. De Swarte Ruyter. Ja, ik ga hier schaamteloos reclame maken nu. Toptent in een schitterende omgeving, maar.. dicht.
In Holten is inmiddels het virus ook aangekomen. Een bekende dorpsgenoot ligt in het ziekenhuis na een tripje wintersport in Oostenrijk. Boom van een kerel, helemaal stuk. Het verandert de zaak toch wel, het komt dichterbij. Ik ben ondertussen zelf verkouden geworden met hoofdpijn en een zere keel en heb in casa Lammertink het riool (laten) vervangen. En het virus kan zich ook handhaven en verspreiden via het riool lees ik net! Slik.. Wat als ik? En mijn ouders? Oma is ook niet de sterkste meer. Spotify speelt: Zeg me dat het niet zo is, van Frank Boeijen.
En dat brengt ons tot de vragen die eigenlijk centraal staat in deze hele situatie. Wat is een mensenleven waard? Wat is goed en wat is fout, waar en niet waar. Het zijn vragen die niet te beantwoorden zijn. Dat de economische schade immens zal zijn, staat buiten kijf. Nederland zal hard geraakt worden en achteraf zullen er discussies zijn, parlementaire enquêtes en wat allemaal niet meer.
In andere werelddelen gaan ze iets anders om met deze situatie. Mensenlevens zijn ondergeschikt aan de economie of het belang van enkelen, medische zorg ontbreekt of is er nauwelijks. Je zult nu maar in een vluchtelingenkamp verblijven (wonen kan ik het niet noemen) of in de favela’s van Afrika wonen of in de getto’s van Rio de Janeiro. Daar tellen ze het aantal besmettingen niet hoor. Zullen zij er sneller bovenop zijn, medisch en economisch? Of juist onhoudbaar erger? Ik weet het niet. Niemand weet het echt. En dus is leiderschap belangrijk. Nederland heeft leiding nodig, van mensen waarvan we het accepteren. En gezien de overvolle stranden, Haagse Markten en de al eerder genoemde idioten, lijkt het erop dat we ergens iets missen. Iemand waar we echt tegenop kijken en aannemen wat diegene zegt. Hebben we leiders, of hebben we ze gehad?
Wat als Johan Cruyff op tv had gezegd: “De waarheid is nooit precies zoals je denk dat hij zal zijn. Corona kan niet van je winnen, maar je kunt er wel van verliezen. Dus blijf lekker binnen mensen, dan verliezen we niet”. En dat heel Nederland dan lekker binnen was gebleven. Omdat Johan het zei.
Bij AFAS hebben we eindbaas Bas. Iedere dag een videoboodschap. Natuurlijk weet hij ook niet waar dit gaat eindigen. Maar hij geeft ons wel houvast en richting, dat is wat mensen nodig hebben.
En verder? Verder moet je doen wat je altijd moet doen. Namelijk het goede voorbeeld geven. Ik blijf daarom zoveel mogelijk in mijn gouden rattenval. De Lammertinkjes hebben sinds januari een leefplek gevonden aan de Tuinstraat 8 in Holten, een dusdanig ruime kavel dat we het liefkozend Gardenstreet eight and threequarters noemen. Volledige verbouwing met alles er op en eraan. De komende thuiswerkperiode hoeft uw schrijver zich dus niet te vervelen. Zoals Johan al zei: Ieder nadeel….