Meestal kan ik me niet beheersen als het over papier, in efficiency, printen of gewoon werkverhalen van anderen gaat. Ik moet er dan wat van zeggen, vaak tot vervelens toe. Vooral in de kroeg lukt het me wel eens iedereen gek te maken. Kost me dan voor straf een rondje.
“Waarom vind jij het zo gaaf om bij dat AFAS te werken Mark?”
Maar soms zijn de gesprekken iets serieuzer. “Waarom vind jij het zo gaaf om bij dat AFAS te werken Mark?” is dan de vraag. In deze blog zal ik een van die redenen wat verder toelichten. En het gekke is, het gaat helemaal niet over werk!
Het heeft wel te maken met de titel van deze blog. 13 juli 1985. Enig idee?
Ik was negen jaar en mocht lang opblijven. Samen met mijn moeder op de bank voor de tv. Pa was nog uit werken. Ons gezin was traditioneel. Pa werkte hard, heel hard en ma was zorgzaam. Die avond was er iets bijzonders op tv, de aanleiding was indringend en voor mij als jochie een van de eerste kennismakingen met de harde realiteit. Live Aid 1985.
Beelden van een vreselijke hongersnood in Ethiopië kwamen voorbij. Moeder en zoon hielden het niet droog en zaten jankend voor de tv. Die avond maakte een onuitwisbare indruk op mij. Ik voelde van alles. Verdriet en teleurstelling dat blijkbaar mensen het zover kunnen laten komen in de wereld. Maar ook hoop en vreugde omdat er ook mensen zijn die er iets aan willen doen. Artiesten nog wel. Steengoede muzikanten als: Sade, Dire Straits, U2, Simple Minds, INXS, David Bowie, Elton John en natuurlijk Queen en Phil Collins. Queen gaf zowat het allerbeste live optreden ooit en Phil vloog per Concorde (die vlogen toen nog) van London naar Philadelphia om aan beide kanten van de oceaan te zingen. In totaal werd er meer dan 250 miljoen dollar opgehaald voor bestrijding van de hongersnood. En belangrijker nog, Live Aid was wat mij betreft, de definitieve start van een nieuw bewustzijn in de jaren 80. En jaar eerder hadden gezamenlijke artiesten onder de naam Band Aid het nummer Do they know it’s Christmas uitgebracht en in de VS produceerde Michael Jackson, We are the World. Beiden werden grote successen en dit gaf Bob Geldof en Midge Ure de moed een groot benefietconcert te organiseren. Zo werd Live Aid geboren.
Die avond is altijd in mijn hoofd gebleven. Er zijn zoveel mensen op de wereld die hulp nodig hebben. Eigenlijk moeten we allemaal ons boeltje inpakken en ze gaan helpen. Helaas werkt het niet zo. Ik ben zo stom geweest na mijn studie meteen te gaan werken. Dat had ik nooit moeten doen. Ik had de Live Aid droom moeten gaan verwezenlijken, al was het maar voor een jaartje, of twee of drie misschien.
Gelukkig heeft AFAS ook de moed om initiatief te nemen op dit gebied. De AFAS Foundation is opgericht. De eerste zinnen op de website van de AFAS Foundation zijn als volgt: De AFAS Foundation inspireert en doet. Het inspireert jou om beter te doen. Daar waar jij kansen ziet om beter te doen dan nu gebeurt. Altijd met grote gevolgen. Omdat het heel veel mensen helpt.
In 2016 besteedde de AFAS Foundation 2,5 miljoen euro aan goede doelen. Dat is ongeveer 1% van heel Live Aid. Indirect kan ik dan toch mijn steentje bijdragen. Door heel simpel te doen wat hierboven staat en het liefst daarbij nog als AFAS medewerker heel veel geld te verdienen. Om het daarna weer weg te kunnen geven. Bijvoorbeeld via de AFAS Foundation aan een gezamenlijk project met Woord & Daad voor duurzame watervoorziening in Ethiopië. Ethiopië. Nog steeds….