Om half zeven worden wij opgehaald om naar de provincie Takeo te reizen. In Takeo is een ceremonie voor de oplevering van een door AFAS gefinancierd project “OTAMA”. In de projectbeschrijving staat de omvang:
based on the objective above, we would like to inform you about this dike. If this dike will be finished repairing, it can serve for 4 villages = 2 communes= 565 families= 2526 people (1356 females). It can serve for 445 hectares for raining rice fields and 85 hectares for vegetable and drying rice fields. This dike can get water from Prey Nhoek canal in Kampong Speu province. It can contain water about 147,600m², total cost $ 50.000.
Na ruim twee en half uur rijden arriveren wij bij het project, het is een drukte van jewelste. Er is een podium gebouwd, de lokale bevolking is aanwezig. Wij worden met applaus onthaald. Omdat de minister van landbouw mr Chan Saroen nog niet aanwezig is kunnen wij kennismaken en op verkenning uitgaan. Er is door het herstellen van een dijk een groot meer ontstaan wat als wateropvang kan dienen, er is een sluis en een kanaal wat het water naar de landerijen brengt, indrukwekkend. Zodra de minister is gearriveerd ontstaat er een andere sfeer. Het moet nu gebeuren. “Chan“ is een hele belangrijke man in Cambodja en dat merk je aan alles. De mensen gaan zelfs voor hem door de knieën.
Piet maakt spontaan kennis en herinnerde aan een eerdere ontmoeting in 2009. Na een Boeddhistische ceremonie gaan wij ook op het podium zitten…het feest kan beginnen. Het feest bestaat uit toespraken van de gouverneur, Frits namens de Brug en Piet namen AFAS. Het valt niet mee om wat zinnigs te vertellen. OPB gaat hier niet op en de mensen leven in een andere wereld en in een andere tijd. Wat complimenten naar de minister en andere overheidspersonen en vertellen waarom AFAS dit doet, of het overgekomen is? Wie weet.
Daarna volgt de minister, 45 minuten, het is dank uitspreken. 8 maal aan AFAS. Veel aan Spie-en en de Brug. Daarna onderwijs over het onderhoud van de dijk. De ceremonie op het podium wordt afgerond met de uitreiking van medailles. Leo en Piet vallen ook in de prijzen. Natuurlijk vind je dit niets. Het is echter een manier om dankbaarheid te tonen. Voor de foto’s is het in ieder geval mooi. Daarna volgt de opening, het gezamenlijk doorknippen van een lint. De sluis gaat open en onder gejuich gaat het water stromen. Dit doet je echt wat hoor: MVO, dit is echt vermenigvuldigen.
Nog even met de minister praten…op de vraag waarom bedrijven in Cambodja niet een bijdrage doen kan hij niet in gaan. Er wordt geen belasting betaald. Wij nemen afscheid van de minister en de mensen…
Wij gaan op het platteland enkele projecten bezoeken. Het is onmogelijk om het beeld wat je tegenkomt over te dragen. Wat een andere wereld, wat een armoede, wat een hutjes. Wij bezoeken een vrouw met 6 kinderen die ook de opvang van twee weeskinderen ( broertjes) heeft. Haar man is naar de stad gegaan maar niet terug gekomen. Wij schatten haar leeftijd op 30 jaar. Ze zit in het programma van Spie-en. Wij bezoeken twee aids patiënten die er slecht aan toe zijn. Dit maakt wat los bij ons. Wat een wereld, wat een tegenstellingen. Geweldig hoe de vrijwilligers van Spie-en de patiënten begeleiden en toezien op het gebruik van medicijnen.
Wij gaan hier aangeslagen weg naar de lunch. Onderweg bezoeken wij nog een oude vrouw die 6 kleinkinderen heeft opgevangen, haar kinderen zijn aan aids overleden. Ze heeft vorig jaar een huis gekregen en is opgenomen in het wezen programma. Wat een blijdschap bij die oma! De vrouw van de 2e voorzitter heeft de lunch geregeld, wij evalueren met elkaar en vrijwilligers.
Tot slot gaan wij ver op het platte land een brug opleveren. Is er volgens de specificaties gebouwd ? Het dorp is uitgelopen, ze zijn blij, de kinderen hoeven niet meer door het water wadend naar school. Heel basic, maar zo gaat het hier.
Onderweg naar Phnom Penh komen wij van alles en nog wat tegen. Op brommers worden hele families vervoerd, de toek toek dient als vrachtwagen. Je kunt je ogen niet geloven. Wij arriveren om vijf uur moe bij ons hotel, even uitrusten, verslag maken, morgen voorbereiden en eten.
Wat een andere wereld, de stad is een wereld die wij “wat” herkennen, het platte land is een wereld van misschien wel honderd jaar geleden. De individuele situaties zijn aangrijpend en doen je pijn. Wat is het mooi om hier MVO geld te investeren en daardoor mensen te helpen. Je wordt er blij van en je voelt dat dit goed is Wie niet kan delen kan zeker niet vermenigvuldigen.
Leo en Piet
12 januari 2012