Het is de dag na AZ – Udinese. Bas komt in opperbeste stemming de trap afhollen, want de club die nu voor het tweede jaar met AFAS Software op de shirts voetbalt, heeft met 2-0 gewonnen van de ijzersterke tegenstander. In de eredivisie staat de ploeg bovenaan. Hoofdsponsor van wat misschien over een goeie maand de kampioen van Nederland is…niet gek. Bas had tot voor kort niet zo veel met voetbal, maar nu begint het toch te kriebelen.’ Nou… mooier kun je het niet krijgen als je doel was via sport en cultuur je bedrijf flink in de etalage te zetten. De hele Jupiler League is klant en we zijn ook partner van Stage Entertainment en hebben onze naam gegeven aan het Circustheater in Scheveningen. Dat heet tegenwoordig het AFAS-Circustheater.
Wie op bezoek gaat bij AFAS, wordt opgewacht door vier receptionisten in de grote ontvangsthal. Ze heten An@ (spreek uit als: Annet) , Bab@, T@ en Fr@. Alle vier vriendelijk, maar niet erg spraakzaam. Wel reuze efficiënt, deze vier computers die de bezoekers fotograferen, een bezoekerpasje voor ze aanmaken en direct een sms-je zenden naar de mobiel van de AFAS-medewerker met wie een afspraak staat. Bas: ‘Wij hebben hier geen ‘secretaresses’. Nooit gehad. Door het slim inzetten van automatisering is het een volkomen overbodig beroep, vinden wij. Secretaressedag bestaat bij ons niet. Ontsecretaressedag wel. Iedereen neemt hier de telefoon zelf aan. Wat is dat voor onzin dat je eerst iemand anders krijgt, aan wie je van alles moet uitleggen en vragen? Als je mij moet hebben, dan is het wel zo handig dat je mij dan ook direct aan de lijn krijgt. En dat ik je zelf kom halen als je een afspraak met mij hebt. Ik heb een goed stel benen en een hoge aanraakfactor.
En het werkt mee aan de duurzaamheid van het bedrijf. Ook al vloekt dat begrip soms met software en automatisering. ‘Juist niet,’ vindt de algemeen directeur. ‘Wij hebben een grote verantwoordelijkheid op dat gebied. AFAS heeft de afgelopen drie jaar vijfendertig procent minder aan energie uitgegeven dan daarvoor. Gewoon door slimme oplossingen te bedenken. We hebben de helft van de lichtarmaturen verwijderd. Die waren volkomen onnodig. Als de beveiliging om 21.00 uur als laatste het gebouw verlaat, gaat alles in het AFAS-kantoor ‘uit’. Ook de koffieautomaten. Onze serverruimte, op de bovenste etage wordt door buitenlucht gekoeld. Gewoon, omdat we een groot gat in het dak hebben laten maken. Dat blijkt in vijfentachtig procent van de dagen voldoende.‘ AFAS wil absoluut een transparant bedrijf zijn. Bas: ‘Crisis? Niet in onze branche. Bedrijven die kosten moeten besparen, kunnen dat vaak alleen door te gaan automatiseren. En die bedrijfssoftware leveren wij. Wil je de omzet weten van vorig jaar? 56 miljoen euro. Na aftrek van belastingen: 14,5 miljoen resultaat. Geen gedoe, geen geheimzinnigheid. We hebben geheel uitgeruste cursusruimtes en een professioneel theater voor driehonderd mensen. De trainingen staan ook online. Voor iedereen te downloaden. Wij ervaren dat mensen dan juist meer willen weten en contact zoeken. Waarom zouden we onze kennis binnen de eigen muren houden?’
Bas, zoon van AFAS-oprichter Ton van der Veldt, volgde in 2009 zijn vader officieel op als algemeen directeur. In 1996 begon zijn vader, samen met Piet Mars aan de missie om met goede software hun klanten verder te brengen. In Leusden is te zien dat heel veel klanten daar op zaten te wachten. Bas vormt nu samen met Arnold Mars, de zoon van Piet, de leiding van het bedrijf. Als je hem een ‘energieke kwajongen’ noemt moet hij grinniken. Hij weet best dat hij een van de jongste directeuren is van een dergelijk groot bedrijf. En dat dit gebouw de fantasie van veel bezoekers prikkelt. Omdat er overal kwajongensgrapjes in zijn aangebracht. Met de algemeen directeur als aanjager en vaak als middelpunt. Zo hangt hij minstens tweehonderd keer met zijn aanstekelijke lach aan de muren in een ‘wall of fame’, naast een der groten uit bedrijfsleven, kunst en cultuur of politiek. Bas met Joop van den Ende. Bas met Henk Keilman. Bas naast Balkenende, Bas met Louis van Gaal, Bas met Dolf Jansen… hij laat zich graag fotograferen, maar het heeft met ijdelheid niks te maken. ‘Welnee, het is gewoon om te lachen en te laten zien dat er hier veel gebeurt.’
Het gebouw staat hier al een paar jaar, maar nog steeds stapt Van der Veldt er dolenthousiast in rond. In het bedrijfsrestaurant staat een fraaie jukebox. ‘Je zoekt een nummer op, je drukt op de knop en dan is jouw nummer op elk toilet in dit gebouw te horen. Geintje.‘ Hij opent de deur van een herentoilet. Boven de urinoirs hangen levensgrote foto’s van dames die de heren ondeugend begluren. Bas zijn eigen echtgenote hangt er tussen. Zij geeft met duim en wijsvinger spottend het maatje aan waarmee de bezoeker met hoge nood is uitgerust. ‘ Mijn vader had het eens gezien in Australië. Sinds kort hebben we het ook op de damestoiletten.’ En jawel. Op de binnenkant van de deuren is een aantal voyeurs geplakt. Driemaal raden wie er ondersteboven hangend, met een camera, de deur van het middelste toilet siert. ‘Big Brother is watching you’, zelfs op de wc? De resultaten van de diverse afdelingen, de prestaties van de medewerkers, zijn voor iedereen in dit gebouw gewoon op monitoren te lezen en te volgen. ‘Nee,’ zegt Bas, ‘Big Brother is hier niet op een benauwende manier aanwezig. Het gaat erom dat je van elkaar kunt leren, er heerst
bij AFAS geen afrekencultuur. Natuurlijk vindt niet iedereen het altijd leuk dat hij of zij door anderen kan worden aangesproken, maar het houdt je wel scherp. En we zijn het hier gewend.’ Hij wijst naar een koffieautomaat. ‘Op het display kun je allerlei nieuwtjes lezen over het bedrijf. Ook de bedrijfsresultaten. Het komt voor dat er schoonmaakster in de lift een afdelingschef tegen komt en dan zegt: ‘Het zit je niet mee hè, de laatste maanden.’ Dat mag, iedereen die bij ons werkt heeft recht op die kennis. Niemand maakt er misbruik van.’
Het bedrijf maakt elke dag weer enthousiasme in hem los. ‘Dat klinkt wat hoogdravend geloof ik, of niet? Maar ik werk hier met een paar honderd mensen die dezelfde ‘drive’ hebben als ik. De inhoud kun je bij ons wel leren, maar ‘drive’ héb je. En als je die hebt, ben je bij AFAS welkom. Met
enthousiaste mensen om me heen word ik vrolijk. Er gaat hier genoeg fout, maar als je met zure mensen werkt, stap je daar niet zo makkelijk overheen. We doen in ons theater elke maand de AFAS Goed Nieuws Show voor alle medewerkers. Met gekkigheid en entertainment, maar ook brengen
we op humoristische manier naar voren wat goed en fout is gegaan.’ Bas gaat voor naar zijn eigen kantoor. De directeur heeft een riante ruimte in de vorm van een taartpunt, met uitzicht over Leusden. ‘De deur staat altijd open. Voor iedereen die wat op zijn lever heeft of iets wil overleggen. Ik ken ook alle namen hier. Ik weet waar ze zitten, ik weet of ze goed in hun vel zitten en op de juiste plek. Als je hier komt werken zeggen we: welkom, maak het wáár! Je hebt een grote eigen verantwoordelijkheid, wij geven leiding op basis van vertrouwen. Dat vertrouwen moet je dan ook niet beschamen. Dan lig je er uit.’
Ja, hij weet het, AFAS is een bedrijf van paradoxen. ‘Alles meten, cijfers, controle op je werk via monitoren, een maandelijkse bijeenkomst, nette kleding, dat lijkt sterk op een bedrijfsmodel uit de Verenigde Staten. Dat zijn dus over het algemeen géén leuke sociale bedrijven. En wij zijn dat toevallig wel. Dat is geen loze bewering van de algemeen directeur. Ga maar vragen hier.’
Bekijk het artikel met foto’s* (*opent in een nieuw scherm)
Bron: Luider magazine